Grootste avontuur tot nu toe! Week numero 13

Buen Dia!

Het is weer tijd voor een nieuw avontuur! Weer iets nieuws wat ik heb meegemaakt op jouw beeldscherm. En ik heb toch wat meegemaakt! Wauw! Maar dat komt pas als laatste. We beginnen met de iets wat "mindere interessante" avonturen.

Na een week van pech met de auto, was het woensdag tijd om de auto naar de ITV check te rijden. Dat is zeg maar de Spaanse APK check voor de auto. Dus ik heb me dinsdag voorbereid met Graciela op Google Maps. Aangezien zij weet waar de check gehouden wordt en ik niet, liet ze het zien op ons vertrouwde Google Maps!

Ik had de afspraak staan om 11:02 en dat betekende dus dat ik zeker 30 minuten van te voren mij moest melden daar, anders is mijn plaatsje weg en moet weer een nieuwe afspraak gemaakt worden of uren wachten tot er nog iemand uitvalt. Dus heb ik een foto gemaakt van waar het is, zodat ik woensdag niet fout zou kunnen rijden.

Maar ik zou Marnix niet zijn als ik een keer foute afslag zou gaan nemen of iets dergelijks... Nou daar komt: Ik wilde dus op woensdag naar de auto snelweg rijden, gewoon de weg die ik altijd neem als ik naar stage ga, maar dan de andere kant op. Ik rijd de rotonde op neem de afslag en op het moment dat ik de snelweg op rijd besef ik dat ik de verkeerde kant op ga, dus de verkeerde afslag... Gaat lekker! Dus ik neem de eerste afslag weer om weer via Puerto Banus terug te rijden. Ik kom weer aan bij de rotonde, waar het eerder al fout was gegaan en heb toen de goede afslag genomen en ben op weg naar San Pedro! Ik neem de afslag San Pedro, rijd de rotonde op en door mijn fotografische geheugen kon ik zo de kaart nog voor me zien die op mijn mobiel stond. Rotonde op afslag 2, rijd alleen maar rechtdoor en dan rotonde afslag 1 daarna rotonde afslag 2 en tada! We zijn beland in het garage gebied van San Pedro! Dat was moeilijk!

Ik rij de weg af, zie het gebouw waar ik moet zijn, neem de afslag en kom er achter dat ik een één richting weg ben in gereden... En dan natuurlijk ook nog eens de verkeerde kant op. Hoppa in z'n achteruit en dan de volgende afslag. Het heeft veel tijd gekost om hier te komen maar ik had de motor uit gezet om precies 10:30! Ik ben goed!

Wachten op mijn kentekennummer

Op de parkeerplaats stonden allemaal auto's en mensen naar een gigantisch electronisch bord te kijken die boven de ingang hing. Op dit bord stonden de kenteken nummers van de auto's die aan de buurt waren voor de check. Geen idee wat ik nu moet doen... Wachten tot mijn kenteken op het scherm komt?

Ik zag toen een aantal mensen uit een gebouw lopen richting de parkeerplaats, dus ik ben toen het gebouw in gelopen en zag daar een computer staan waar je je kon aanmelden.
En dan?... Ja geen idee... Moet ik nou buiten wachten bij de auto tot mijn kentekennummer op het bord staat? Ik bedoel, ik heb me toch aangemeld? Of moet ik de auto daar achter laten en terug naar binnen bij de 10 andere mensen gaan zitten die binnen zitten te wachten tot ze worden omgeroepen om naar de balie te mogen... GEEN IDEE!!
Dus ik loop heel vrolijk naar buiten, kijk op het bord of mijn kentekennummer er op is verschenen, keek naar mijn papiertje van het aanmeldingsapparaat en zag toen iets waardoor ik meteen naar binnen ben gerent om op de stoel te gaan zitten wachten.
Blijkbaar moet je dus eerst binnen wachten tot je omgeroepen wordt, je laat dan de auto papieren zien, betaald en dan mag je naar buiten naar je auto toe lopen en wachten op je kenteken. Weet ik veel...

Om 11:05 werd ik een beetje nerveus... Ik was nog steeds niet omgeroepen om te betalen... Ik had bijna het gevoel dat mijn plaats om 11:02 gewoon mij voorbei is gegaan op het moment dat ik naar de auto was gelopen. Maar precies op het moment dat ik dat dacht, werd ik omgeroepen om te betalen en kon ik buiten wachten op mijn nummer.

Toen ik eenmaal aan de beurt was, reed ik vrolijk naar binnen, en vertelde de man dat ik alleen maar Engels sprak. Geen probleem zei hij. Ik moest het raampje open doen zodat zij een wolkitolki er aan konden hangen en alles konden doorgeven van wat ik moest doen.

Volgens mij deed ik alles fout van wat ze vroegen, als je het mij vraagt doordat zij in gebrekkig engels mij uitlegde wat ik moest doen... Ja daar snap ik dan niks meer van... De monteur en zijn assistent zeiden dat ik uit moest stappen zodat de "hoofd" monteur dan alles kon doen... Sorry...

Ik heb toen buiten gewacht tot de man klaar was met de auto en gewacht op de goedkeuring van de check. Terwijl ik naar buiten liep zag ik wel dat de monteur hoofdschuddend mij na keek... Yup Marnix, je bent niet gemaakt voor zo'n auto check. Laat dat maar aan de professionals over, gaat een stuk sneller!

Na 5 minuten gewacht te hebben op de auto en 10 minuten gewacht te hebben op de goedkeuring kon ik dan eindelijk naar het kantoor toe!

Op kantoor kreeg ik een telefoontje van huis met de mededeling dat het niet goed gaat met mijn oma en dat het hoogstwaarschijnlijk niet lang meer gaat duren... Ook heb ik meteen besproken over dat ik eventueel terug ga vliegen om de laatste dagen bij haar te kunnen zijn en de eventuele begrafenis bij te kunnen wonen.

Na dit telefoontje heb ik mijn baas gecontacteerd en heb ik toestemming gekregen om een vliegticket te boeken naar Nederland. Daar ben ik voornamelijk mee bezig geweest de dag.

Om 5 uur had ik een afspraak staan met Joyce en Charlotte via Skype. Joyce had ons gevraagd of we een korte film voor haar en haar nieuwe website willen maken. Natuurlijk willen wij dat! Dus hadden we een Skype gesprek over hoe we dit gaan aanpakken.

De daarop volgende donderdag kreeg ik het vervelende nieuws dat mijn oma op de avond van woensdag op donderdag was overleden... Ondanks dat het een soort van te verwachten was, is het natuurlijk vervelend nieuws om te krijgen. Gelukkig heeft ze een mooi einde gehad en heeft ze nu de rust gekregen die ze verdiende!

Na dat telefoontje ben ik opzoek gegaan naar een vliegticket naar Nederland, en met succes! Maandag (vandaag) om 20:45 vlieg ik richting Nederland toe om alles bij te wonen.

Het meer bij de kloof

Om dit blog bericht toch positief en vrolijk te houden gaan we snel verder met het grootste avontuur tot nu toe! CAMINITO DEL REY!! Voor de mensen  die het niet weten wat dat is, komt er een korte geschiedenisles van Marnix: Caminito Del Rey (het koningspad) is een nu een wandelpad dat door de El Chorro kloof slingert op 100 meter boven de grond. Het oude pad was geopend in 1905 door de koning van Spanje op dat moment, vandaar ook het koningspad. Het pad raakte in verval en werd in 1992 gesloten voor publiek. Het pad was één van de gevaarlijkste paden ter wereld waar onder andere 4 mensen zijn omgekomen. In 2006 werd er aan een restauratie gewerkt en in 2015 is het jaar dat hij weer open is voor publiek! Omdat je tot een bepaalde datum gratis entré had, hadden Charlotte en ik meteen een ticket gekocht voordat ze allemaal uitverkocht waren. Met succes!

En op 24 april 2015 was het dan ein-de-lijk zo ver! We hebben de tocht mogen maken over het nieuwe pad!

Maar laten we beginnen bij het begin. Het begon allemaal toen we in de taxi stapte en het de chauffeur moesten uitleggen waar het was... Hij zei dat hij het begreep en wist waar het was, dus daar vertrouwde we op... Hadden we beter niet kunnen doen... Hij had wel 100 keer fout gereden. En toen we in Alora aan kwamen had hij het aan verschillende mensen gevraagd waar het was en hoeveel kilometer het is. Die man had echt geen idee! Maar uiteindelijk zijn we toch heelhuids aangekomen bij de ingang van Caminito Del Rey! De kosten? Laten we het daar maar niet over hebben... We hebben niet alles betaald aangezien hij niet goed gereden had, dus hebben 10 euro eraf gehaald van het totale bedrag.

Maar goed. Nu zijn we dan eindelijk aangekomen bij de ingang en hebben ons kaartje laten zien en waren klaar voor het avontuur! We moesten even wachten aangezien ze om het half uur een groep mensen binnen laten. Tijdens het wachten hebben we een ouder stel ontmoet die uit België kwamen. Daar hebben we mee gepraat totdat we het pad gingen betreden. Leuke mensen!

Toen het dan eindelijk zo ver was om naar boven te lopen, had ik er toch en partij zin in! Niet normaal! Ik kon echt niet langer wachten. Helemaal niet meer toen het eerste gedeelte van het pad in zicht was. Het looppad dat aan een platte berg wand "aangeplakt" was. Deze tocht is van zuid naar noord 7,7km lang. Je gaat eerst door een kloof, daarna door een gigantisch bos en al afsluiting weer door een kloof. Wij begonnen om 2 uur met lopen naar de noordkant. Het eerste gedeelte van de hele tocht was Super tof met de hoofdletter S. Het was een beetje benauwd buiten de kloof, maar zodra je de kloof "binnenstapte" werd je omringd door een aangename temperatuur.

Het was zo mooi, ik had geen idee waar ik moest kijken. Ik heb natuurlijk om de stap duizenden foto's gemaakt van alles om me heen. Het was echt heel fantastisch! Voor de mensen met hoogtevrees kan het nog wl een beetje eng zijn, aangezien je na de reling meteen in het diepe kan vallen en tussen elke plak op het pad een gat zat van zeker 5cm waardoor je grond onder je goed kon zie. Dus een tip van mij: 'heb je hoogtevrees, maar wil je dit wel graag doen, blijf voor je kijken!' Gelukkig heb ik er geen last van en keek ik door elk gat tussen de planken, heb ik geleund op reling die er was en heb ik gewoon mijn ogen uit gekeken!

Na de eerste kloof kwamen we aan in het bos en hebben we daar even lekker gepauzeerd. Schuin tegenover ons zaten een stuk of 7 mensen van Nederland, Spanje en Engeland bij elkaar, die vrolijk aan het zingen waren en de rust verstoorde van het bos. Dus op een gegeven moment hebben we besloten om dan maar toch door te gaan, op weg naar kloof nummer 2.

Kloof nummer 2 was, naar mijn menig een stuk minder spectaculair dan de eerste. Je hing wat minder hoog boven de grond, de berg was een stukje lager en je bleef maar aan één kant lopen. Maar het had wel een wilde rivier die onder je stroomde met het geluid van watervallen en kletterend water tegen de rotsten aan. En in deze kloof ging je nog een heel stuk omhoog toe lopen, op een trap met treden die zo breed waren als een plank van 15 cm. En ik met mijn grote voeten, vind het moeilijk om daar op te lopen. Maakt het toch weer spannend!

Toen we de kloof uitgelopen waren, kwamen we de "portwachter" tegen. Zij liet je in als je kaartje had en je paspoort mee had. Ze kwam naar ons toe met de vraag of we via de busje terug wilde gaan naar de zuidkant of via de het pad terug die we net gelopen hadden. En wat denk je... Na 7,7 km gelopen te hebben met een pauze van 10 minuten, pijn in onze voeten, nog maar 1 flesje water over, hebben we toch maar besloten om.........
om het pad nog een keer te lopen natuurlijk! Het was zo fantastisch en we wilde het pad zien vanaf de noordkant, dus waarom dan niet?! Dus zijn we vrolijk terug gelopen via het pad.

Toen we bij de zuidkant aankwamen zijn we helemaal terug gelopen naar het huisje van Caminito Del Rey om onze helm af te geven en te vragen of ze het nummer van de taxi hadden. De mensen die hier werkte zeiden dat dat geen goed idee was om met de taxi te gaan. Ze hadden ons verteld dat het beter zou zijn als we met de trein zouden gaan, want dat was goed koper. (Dat dachten we al na ons taxie avontuur op de heen weg) Dus hebben ze ons een kaart gegeven en aangewezen waar het station is en zijn we naar het station gelopen. Hier hebben we gewacht tot een uur of 6 en toen kwam de trein aan gereden. Met de trein zijn we naar Malaga gereden, vanaf Malaga hebben we de bus genomen naar Merballa busstation en vanaf hier hebben we de taxie naar huis genomen. Dit samen was ongeveer 20-30 euro. Dat is nog niet de helft van de heen reis! Niet eens in de buurt!

Eenmaal thuis gekomen hebben we Bollywood besteld en zijn we als een blok in slaapgevallen.

Omdat de foto's die ik gemaakt heb veel beter een beeld geven hoe het was dan als ik het schrijf heb ik hier onder een kleine foto reportage van onze Caminito Del Rey excursie!

Het weekend stelde niet zoveel voor. We hebben op zaterdag schoongemaakt, boodschappen gedaan, kakkerlakken gedood... Ratten gespot... en tv gekeken. Ja je leest het goed, kakkerlakken gedood en ratten gespot! Ons hele voortuintje zat onder de kakkerlakken. Het waren er zeker 10 kakkerlakken die ons voortuintje hadden bezocht. Ik, de held die ik was, had de kakkerlakken bespoten met één of ander giftig spul en bent toen naar buiten gerend om boodschappen te doen.

Op weg naar de supermarkt was ik op internet aan het zoeken waar kakkerlakken nou goed voor zijn buiten iemand de stuipen op het lijf te jagen. Terwijl ik dat zocht op mijn mobiel tijdens het lopen, liepen we langs een heg. In  mijn ooghoeken zag ik iets bewegen, iets groots! Dus ik draai me naar de heg om en zie daar een mega rat in de heg zitten. MUIS!!! schreeuwde ik. Muis? zei Charlotte. Ik ben doel rat! Waarschijnlijk was rat zo geschrokken dat hij weg vlucht in de heg en nooit meer terug kwam. Ik heb het nooit zo warm gehad... In de supermarkt hebben we extra anti kakkerlakken spul gekocht, zodat Charlotte het overleefd als ik er niet ben. Wat een avontuur zeg... Nog nooit zo'n avontuur beleefd op de weg naar de supermarkt.
Maar goed... Nu weet ik nog niet waar kakkerlakken goed voor zijn... Dus mocht je het weten waar ze goed voor zijn dan hoor ik dat graag! :)

Week 13... Sjonge jonge jonge was me toch weer een week! Heb denk nog nooit zo'n week gehad. Op kantoor was het rustig en buiten kantoor uren was het relaxt. Wat wil je nog meer... Helaas ga ik dit land de komend week verlaten voor mijn oma, en beleef ik geen bijzondere avonturen. Het kan dus zo zijn dat ik deze week niks ga melden. Misschien dat ik vertel over het avontuur op het vliegveld van Malaga, want geloof ik ga daar toch wat beleven! Maar dat zien jullie dan uiterlijk volgende week maandag! Hopelijk tot dan!

Nogmaals, hieronder heb ik een kleine foto reportage gezet van onze excursie naar Caminito Del Rey! Hopelijk is het wat.

Dan rest mij nog maar 1 ding te zeggen: ¡Hasta Luego!

Tot volgende week

Adios!

Zon, zee, strand en verbrand! Week numero 12

Buen Dia!

Wat een week. Ik heb dingen meegemaakt die je niet vaak mee maakt of mee wilt maken. Zo heb ik een fantastisch mooi Giga huis mogen bezichtigen met de hoofdletter G, heb ik een ander mooi huis mogen zien die iets kleiner was maar enorm stonk... En ik heb op één dag veel geld uitgegeven in een winkelcentrum, voor het eerst in mijn heel leven en een aantal probleempjes gehad met de auto. Het was gewoon een lekkere week met veel afwisselingen!

Vooraanzicht

Ik heb een fantastisch huis mogen bezichtigen. Het was een mega modern huis, met een gigantisch lap grond er om heen. Het had zelfs zijn eigen park. Kan je nagaan hoe groot het dan is! Om te laten zien h
oe groot het land is, moet je eens voor de grap op google maps het volgende typen: Conjunto White Pearl Beach, 6.

zijaanzicht 

Het is wel grappig, want een architect die Marijke heel goed kent, zei tegen haar: "ik ga een huis bezichtigen waar ik aan gewerkt heb, misschien wil je het ook wel zien." Nou natuurlijk wilde ze dat! Dus zei ze dat ik mee mocht, is wel leuk zei ze. Dus ga ik vrolijk mee! 

Toen we daar kwamen (letterlijk aan de overkant) werd de poort open gerold en konden we het terrein betreden. Volgens mij hing mijn mond wijd open... Ik was helemaal overrompeld, en dat is dan nog zacht uitgedrukt! Het was echt super! Een mooi groot wit huis met een mega tuin, een best groot zwembad, een privé "park" en ze hadden zelfs een moestuintje. Ik wist niet zo goed waar ik moest kijken aangezien er te veel was om naar te kijken. Marijke zelf was ook erg onder de indruk, voornamelijk van het land. Ze had een mooi woord voor hoe ze zich voelde, ze had namelijk last van het Stendhal syndroom. Wat ik wel kan begrijpen want je keek echt je ogen uit. We zijn ook naar binnen gegaan maar daar waren ze bezig met opruimen en schoonmaken dus dat was een grote benden van meubels die verplaatst waren. En de prijs voor dit huis?: onbetaalbaar! Dit is by far het mooiste huis dat ik ooit gezien heb!

De hal

Later in de week ben ik met Maria meerdere keren meegegaan naar een huis voor een bezichtiging. Van buiten was het een mooi huis waar hier een daar wat aan gedaan moet worden. Al zeg ik het zelf. Als je binnen komt heb je een fantastische hal, met een grote trap naar beneden, rechts de grote slaapkamer met badkamer en aan de rechterkant een mooie studie kamer en 2 kamers met badkamer. Het was een mooi huis met een hal die ik later in mijn huis ook wel zou willen hebben.

Ik moest Maria helpen om de lampen aan te doen, de gordijnen en de deuren open te doen. Dus ik ben met haar door het hele huis gelopen om de taken te doen. Toen ik in de keuken stond, vond ik het een beetje een muffe lucht hebben, dus had ik de ramen opengedaan. En ineens roept Maria vanuit de woonkamer, of ik de vriezer even open wilde doen om te kijken of het nog een beetje rook, aangezien de stroom al een lange tijd niet aangestaan had. Dus ik loop naar de vriezer, haal de hendel over en de deur viel zo uit de vriezer. Het was maar goed dat ik het deurtje goed vast had, anders was hij hard op de grond gevallen. En wat een lucht kwam er uit die vriezer... Het leek wel of er iets dood lag te gaan. En dat is nog zacht uitgedrukt. Ik heb snel de vriezer deur weer op zijn plaats gezet en ben naar buiten gerent om frisse lucht binnen te krijgen... Het was ver-ze-lijk! Voor de grap riep ik Maria naar de keuken toe om zelf even te ruiken. Ik weet niet hoe snel die al weer buiten was toen ze net de keuken in kwam lopen.

Toen de klanten kwamen hebben we ze uitgelegd dat er wat problemen waren met de vriezen en de lucht in de keuken. Gelukkig vonden de mensen het niet erg en hebben vrolijk door het huis gelopen.

Weer een lege accu...

Deze week was niet de week van de auto... Ik heb de garage 2 keer moeten bellen vanwege een lege
accu... En Marijke heeft met haar auto ook nog een keer de accu opgeladen. 3x een lege accu in 1 week! Het is te gek voor woorden...

De eerste keer was op woensdag. Graciela kwam het kantoor binnen rennen en gaf mij de sleutel en zei: "het wil niet starten." Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan. Ik ben toen met Marijke naar de auto gelopen en ja hoor... De lampjes aan laten staan... Hoe stom kan je zijn. Gelukkig had Marijke accu kabels bij haar ouders thuis liggen en kon zie die ophalen. Dus ging ze die ophalen en heeft de auto opgeladen. De heldin van de dag!

De tweede keer was op vrijdag toen we weg wilde gaan naar werk. Ik draai de sleutel om en ik hoor alleen maar een tik geluid... Dus ik ging kijken of ik de lampen aan had laten staan... Nope... de lampen hadden niet aangestaan en der het gewoon nog als ik ze aan deed. Dus ik Maria bellen, die heeft mij weer verteld dat ik de garage moet bellen. Zo gezegd zo gedaan. In gebrekkig Engels vertelde de monteur dat hij er in 20 minuten was. deze 20 minuten werden langzaam 60 minuten... Gelukkig scheen de zon en was het heerlijk warm op de parkeerplaats. Na een uur gewacht te hebben heeft hij er voor gezorgd dat de auto het weer deed en ik naar stage kon rijden! JOEPIE!

De derde en laatste keer was vrijdag avond! Ik wilde naar huis gaan na een gezellige tapas afsluiting. Waar ik niks van gegeten heb (met pijn in mijn hart) omdat ik die dag al een kingsize chocoladereep in mijn eentje opgegeten had, dus was een beetje vol en misselijk. Maar goed ik ging naar de auto toe en dacht lekker naar huis! Ik draai het sleuteltje om en... Ik kon wel huilen! Weer niets... Ik ben door de papieren gegaan opzoek naar het nummer van de garage en belde naar een bedrijf dat niet goed Engels sprak. Dus ik terug gerent naar de tapas bar waar iedereen nog zat en gaf te telefoon aan Maria. En wat bleek... Ik heb het verkeerde nummer gebeld en moest dus terug naar de auto om de papieren te halen. Ik voelde me zo'n oen! haha. Heb ik weer... Gelukkig heeft Maria mij verteld dat het niet mijn fout was en verteld dat ik naar La Cañada moest gaan, nadat de monteur geweest was, en dan een nieuwe accu moest kopen.

La Cañada

Nadat de monteur langs gekomen is om de accu op te laden, ben ik naar La Cañada gereden om een nieuwe accu te kopen. Hier begint weer een nieuw avontuur...
Ik geef mijn sleutel af en hij vertelde dat het 45 minuten tot 1 uur zou duren voordat de auto klaar is. Dus ik dacht, nou mooi dan kan even door het winkelcentrum lopen en heb 3 dingen gekocht bij Hollister. Ik was van een uur uitgegaan, dus na een uur ben ik terug gegaan naar de garage. "Nee meneer, de auto is nog niet klaar zeker nog een half uur."

Half uur later kom ik terug: "Hij is nog niet klaar, kom maar terug over 15 minuten."

Na de langste 15 minuten ben ik weer terug gegaan naar de garage in de hoop dat hij nu wel klaar was. Ik ben nog expres naar de ingang gelopen, waar je normaal je auto in rijd, om te zien of de Honda daar stond met een motor kap open of dicht. Hij was dicht dus ik ben met alle hoop naar binnen gelopen om de auto op te halen. De man zei dat hij klaar was en dat ik bij de kassa moest afrekenen. Dus ik loop naar de kassa toe, geef het bewijs af en wil gaan betalen. De man achter de kassa vraagt aan een van zijn collega's of de auto klaar is. "Nou." zegt zijn collega: "hij is nog niet klaar hoor. Duurt nog zeker 15 minuten..." Toen kon je me echt opvegen. Ik had het centrum nu al 3 keer doorgelopen, en was er wel klaar mee. Maar zo braaf als ik ben, heb ik gewacht in de garage voor 15 minuten. tusen 15 en 30 minuten heb gevraagd of de auto klaar was. En ja hoor hij was klaar. Ik kon hem meenemen naar huis. Het hele Garage avontuur heeft dus zeker 2 uur geduurd... En eenmaal thuis had ik trek en heb ik me vol gepropt met een pizza.

Mijn aankopen

Op zaterdag zijn Charlotte en ik naar La Cañada gereden om een nieuwe zonnebril te kopen. Dit werden uiteindelijk 2 zonnebrillen, doordat het 2de paar 25% korting kreeg. En aangezien ik het moeilijk vind aanbiedingen te laten liggen heb ik na lang nadenken toch de keuzen gemaakt om 2 zonnebrillen te kopen. Ik kon al niet kiezen tussen twee brillen dus waarom niet. En ik geef nooit zo veel geld in 1 winkel uit op een dag, voor één keertje mag het.

Na een lekker drankje in het centrum zijn we terug gegaan naar de winkel en heb ik de nieuwe brillen aangeschaft. En omdat ik 2 brillen kocht en Charlotte ook een bril wilde kopen, kreeg zij ook 25% korting op haar aankoop. Wat een blije mensen waren wij!

Toen we thuis kwamen hebben we snel boodschappen gedaan voor het eten van het weekend. Op het menu: Gourmetten! Het was heerlijk! En het mooie is dat we nu vlees hebben voor de komende 4 dagen!



Zondag was de planning om naar een Safari park te gaan in Estapona. Een plaatsje vlakbij Marbella en heeft een safari park. Door het ongelofelijk mooie weer, hebben we besloten om naar het strand te gaan en daar lekker bruin te worden! We zijn toen naar het strand gegaan dat vlakbij mijn stage zit! We hebben daar zeker van 2 tot half 7 gezeten.

Toen we thuis kwamen heb ik gedoucht en ja hoor... Marnix is verbrand... Zelfs na 3 keer mijn buik ingesmeerd te hebben is hij toch rood geworden... Hoe krijg ik het voor elkaar! Dus meteen met aftersun ingesmeerd in de hoop dat het toch een beetje bruin gaat worden!

Ook heb ik een heel fijn gesprek gehad met Nederland. Mijn ouders hadden mij een bericht gestuurd of ik gebeld kan worden, dan kan ik ook met mijn oma praten. Dus heb ik een tijdje met hen aan de telefoon gehangen en van alles verteld. Om de sfeer een beetje gezellig te houden heb ik grapjes gemaakt met ze en was het voor mijn gevoel weer zo voorbij. Was fijn om mijn oma der stem te horen na 3 maanden.

Blog nummer 12. Was een week van verschillende dingen. Een week met dingen die ik niet snel meer zou meemaken, helemaal niet in Nederland. Een leuke week met een emotioneel randje. Maar zeker eentje die ik niet zou vergeten. Ook zo fijn dat de auto zo lekker meewerkte deze week. Maar het is allemaal opgelost dus de nieuwe week kan beginnen!

Dit was hem dan weer! Hopelijk tot volgende week! Met een nieuw avontuur, nieuwe foto's en nieuwe herinnering om te delen!

Adios Amigos!

De tourgids spelen in Marbella! Week numero 11

Buen Dia!

We zitten al weer op de helft van mijn periode in Spanje... De tijd vliegt voorbij en voor ik het weet zit ik alweer in het vliegtuig richting Nederland. Gelukkig is het nog 7 weken voor dat het zo ver is.
Maar de tijd gaat helaas wel zo snel voorbij dat we eigenlijk tijd te kort gaan komen... We willen nog zo veel doen en zien, dat alles gepropt moet worden in 7 weekenden. Gelukkig kunnen wij dat en komt alles goed!

De week ging ook als een tierelier voorbij! Je hoefde maar met je ogen te knipperen en de week was voorbij. Al moet ik wel toegeven dat het inkomen beetje moeilijk ging op maandag. Na zo'n fantastische anderhalve week met de ouders van ons, was het geen eitje om lekker in te komen. Het duurde ook wel even voordat ik iets opgeschreven had.

Het was wel een beetje een sombere week. Het weer zat niet helemaal mee en regende af en toe. Maar gelukkig werk ik binnen.

Wachten op de bus in Puerto Banus

Maandag was een spannende dag, al zeg ik het zelf. Ik had de Honda achter gelaten voor ik met

"vakantie" ging, zodat die naar de garage kon. Dus ging ik met de bus naar stage toe. De wekker ging uur eerder af om half 8 en stond om half 9 klaar om naar stage te gaan. Het grote avontuur van het openbare vervoer in Spanje kon beginnen! Eerst nam ik de taxi naar Puerto Banus. Dat is zo'n 3-4 minuten rijden vanaf ons huis hier. Van daar ben ik 2 minuten gaan lopen naar de bus halte die ik moest hebben voor mijn eerste bus. Ik heb een half uur moeten wachten op de bus die mij in 15 minuten naar het busstation van Marbella brengt. Bij het busstation heb ik eerst 5 minuten in de rij gestaan voor een bus kaartje naar Elviria. Toen ik aan de beurt was en mijn kaartje net had afgerekend had ik nog 1 minuut voordat de bus vertrok. De buschauffeur ging al de bus in en was van plan om de deuren te sluiten, maar toen kwam ik net aan rennen en liet hij mij nog zitten in de bus.

Eenmaal in de bus heb ik de hele bus doorzocht, opzoek naar een stopknop voor als ik bij mijn halte ben. Nergens een knop te vinden... Paniek!! Ik naar de buschauffeur gelopen om te vragen of hij wilde stoppen bij Elviria, begreep mijn Engels natuurlijk niet... Dan maar hopen dat iemand toevallig bij Elviria de bus moet hebben. Toen we een tijdje op de snelweg reden naar Elviria, bij elke bushalte stopte om mensen erin en eruit te laten, was ik helemaal van mijn apropos. Ik had geen idee meer wanneer de halte was waar ik uit zou moeten en hoeveel haltes er nog moesten komen.

Het herkenningspunt

Toen ik een herkenningspunt zag van waar mijn halte was, ben ik als een idioot naar achteren gerent naar de deur, en tot mijn verbazing hingen daar 4 stop knoppen... Fijn dat ik het meteen zag, hoefde ik me niet zo uit te sloven om naar de deur te rennen. Dus heb ik elke knop ingedrukt die er was zodat ik er zeker van was dat de buschauffeur wist dat hij moest stoppen. Ik weet niet of hij daar wel zo blij mee was, maar wat maakt dat nou uit ik ben na anderhalf uur eindelijk bij mijn bushalte en kon de week beginnen.

Gelukkig was Maria Luz zo vriendelijk om mij maandag middag in Marbella centrum af te zetten, zodat ik van daaruit naar huis kon met de bus, en dat ze mij dinsdag middag wilde ophalen. Wat wordt ik hier toch goed verwend.

Dinsdagmiddag was de Honda klaar om opgehaald te worden dus zijn Maria en ik naar de garage gereden om de Honda op te halen.

Het huis van de bezichtiging 

Op vrijdag mocht ik mee met Maria naar een bezichtig van een huur huis. Een mega huis op de top van een berg, met schitterend uitzicht over de bergen en Marbella. Ik heb echt mijn ogen uitgekeken. Het heeft 2 verdiepingen en een kelder/garage, waar 3 auto's inpassen en zelfs dan zou je nog kunnen ballroom dansen.

Het was echt een schitterend gebouw waar ik wel 3 weken zou willen zitten voor vakantie. Helaas is dat alleen niet mogelijk.

De mensen die kwamen kijken naar het huis waren Nederlands dus heb ik gezellig met hun gesproken tijdens de bezichtiging.

Zaterdag zijn Charlotte en ik twee super toppers geweest! We hebben het hele huis schoon gemaakt. Nog grondiger dan dat we anders doen. We hebben de stofzuiger uit het stof gehaald, een emmer met een mop en duizenden verschillende schoonmaak spul. Alle deuren en ramen open gezet zodat alles door kon luchten, en beginnen maar! Ik begon in de keuken en Charlotte begon met de vloeren.

Zonder dat ik het door had, had de o zo vriendelijk Charlotte mij opgesloten in de keuken. Ze had grond van de keuken en de gang gedweild en kon ik dus geen kant op... FIJN! Dus was doen we. Schoentjes uit, sokjes uit en op je tenen naar de trap toe lopen zodat ik boven de badkamers kon schoonmaken.

Gelukkig was het regenachtig en grauw weer, want ik durf te wedden als het mooi en zonnig weer was, dat we het super warm zouden hebben gehad.
Na de schoonmaak beurt hebben rest van de middag lekker naar Avatar gekeken. voor de mensen die niet weten wat dat is, hier vind je alle informatie die over Avatar moet weten.

Zondag hebben Charlotte en ik een afspraak met Dana en een vriendin van haar. Dana is een student van het Nova College net zoals wij, maar dan van een andere opleiding. Zij loopt ook in Spanje stage maar dan in Fuengirola en wilde graag Marbella zien. En laten Charlotte en ik nou toevallig niks gepland te hebben in het weekend en Marbella een beetje kennen. Dus hebben we een gezellige dag gehad met z'n allen. Dus kwam ze met een Deense vriendin naar Marbella toe.

We begonnen in Puerto Banus daar hebben even rondgelopen en hebben we de hele pier afgelopen. Het was niet het mooiste weer. Het was bewolkt, benauwd en winderig. Na de pier zijn we terug gegaan naar de winkels en hebben Dana en haar vriendin 100 foto's gemaakt van mooie auto's die er stonden en van de luxe jachten. Ik bedoel wie doet dat niet? Iedereen die door Puerto komt doet dat.

Na Puerto Banus zijn we naar het centrum van Marbella gereden. Hier zijn het we het oude centrum in gelopen en naar het wel bekende sinasappelpleintje gelopen voor een drankje. Het was onwijs druk op en rond het pleintje maar toch hebben we een tafeltje kunnen regelen.
Na het drankje zijn we verder de oude stad in gegaan en hebben Charlotte en ik de tourgids uitgehangen. We hebben ze de kathedraal laten zien, de oude muren en de kleine smalle straatjes.

Casa Lola tussen de hoogbouw

We hebben de dag afgesloten bij Casa Lola. Dit is tapas bar in Marbella die op Charlotte en mij veel indruk gemaakt had, toen we daar waren met Charlotte der ouders. Het is een klein oud huisje dat tussen allemaal hoge flatgebouwen staat. Je ziet het meteen. Hier hebben we gezeten tot ze gingen sluiten voor de siësta. Het was enorm druk dus werden we naar binnen gestuurd en hebben op de 1e verdieping gezeten met uitzicht over de straat waar het huisje aan staat. En het was heerlijk! Net zo lekker als de vorige keer! Mocht je ooit in Marbella, of in de buurt van Marbella komen, dan is dit zeker een aanrader! Alles is homemade en super lekker!

Daarna zij we nog even over de boulevard gelopen richting de garage en hebben toen afscheid van elkaar genomen.

Was een leuke afsluiting van de dag! En ook van de week.

Ondanks dat het een normale week was, wat lelijk weer hadden en niet veel gebeurde, was het een lekkere week om weer in te komen na anderhalve week vakantie.

Dit was hem dan weer blog numero 11. Na een pauze van anderhalve week van deze blog, is het toch weer fijn om mijn avonturen te kunnen delen met jullie. Hopelijk vinden jullie de kleine aanpassingen op mijn blog de achtergrond (alleen te zien op de laptop) en mijn nieuwe manier van het vertellen, een goede verandering! Ik zelf vind het wel een goede verandering! Is het voor jullie niet zo lange lap tekst met plaatjes en saai kantoor dingen en voor mij niet zo veel typen.

Dit was het dan echt! Als je zin en tijd heb laat dan een reactie achter en dan zie ik jullie volgende week weer! Hopelijk met een nieuw avontuur, meer foto's en een stuk beter weer!

Adios!

Hoog bezoek in Spanje! Week numero 9 en 10

Buen dia!

Na een fantastische anderhalve week met mijn ouders en de ouders van Charlotte, heb ik eindelijk weer tijd om wat te posten. Het waren echt super gezellige dagen met veel cultuur! Zo ben ik naar Ronda, Sevilla, Cordoba, Malaga, Marbella en Nerja geweest! Ook heb ik de leuke, gezellige, heerlijke restaurantjes ontdekt en onwijs veel kilometers afgelegd met de voet en met de auto.
En ik heb het spektakel Samana Santa (heilige week) mee mogen maken! Met Processies, puntmutsen, enorme beelden en noem maar op.

In het kort gezegd: het waren super gezellige dagen! Met veel zon! Heel, heel, heel veel zon! Dagen om niet te vergeten! Omdat ik zo veel gedaan heb en ik het beter kan laten zien doormiddel van foto's i.p.v. een verhaal, vind je hieronder een kleine fotoreportage van mijn week met de ouders van mij en Charlotte. Hope you like it!

Voor die gene die mijn update blog niet gelezen hebben -hier-, vanaf deze week ga ik weer vrolijk door met het schrijven van mijn blog. Het waren drukken dagen waardoor ik geen tijd had om wat te uploaden. Maar dat gaat veranderen vanaf deze week. Dus volgende week maandag komt er weer een nieuw blog bericht van mij.
Bekijk de foto's en laat gezellig een reactie achter, dan zie ik jullie volgende week! Week nummer 11

Adios Amigos!

Ronda

Sevilla

Cordoba

Antequera

Nerja

Klaar maken voor een etentje bij Bollywood